Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ
'Οταν η γεωγραφία του εξωσκηνικού χώρου συμβάλλει στο τραγικό
«Η αυλή των θαυμάτων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη είναι υπόδειγμα έργου όπου ο εξωσκηνικός χώρος εισβάλλει κυριολεκτικά στον περιορισμένο επί σκηνής χώρο της «αυλής».
Τόποι γνωστοί από την πορεία του ελληνισμού και τις φαντασιώσεις του, ονόματα χωρών απ’όλες τις ηπείρους, ελλαδικά τοπωνύμια και χωρικές αναφορές συνδεδεμένες με τον 'Ελληνα, διεκδικούν μέσα στην αυλή το σκηνικό χρόνο τους. Τον εξασφαλίζουν, και, σε αντάλλαγμα, συμβάλλουν στο να ολοκληρωθεί το πλάσιμο των χαρακτήρων του έργου.
Η Μικρά Ασία, σαν χαμένη Ανατολή και θλιβερό παρελθόν, μαζί και η Ρωσία, το Λονδίνο, σαν φαντασμαγορική Δύση και υποδειγματικό παρόν και, ιδιαίτερα, η Αυστραλία (μαζί με την Αμερική, τη Βενεζουέλα και τη Βραζιλία) σαν γη-γαίες της επαγγελίας και του μέλλοντος, αναφέρονται συχνά στο έργο και μας επιτρέπουν να εντοπίσουμε έτσι καλύτερα την αυλή και τους ενοίκους της.
Ο τραγικότερος από τους εξωσκηνικούς χώρους, το νταμάρι, που κοντά σ’αυτό βρίσκεται η αυλή, δεν αξιώνεται κάποιας ιδιαίτερης τοπωνυμίας. Και πολύ σωστά, αφού αυτό προβάλλει μόνο για μια στιγμή, όταν ο Στέλιος δίνει εκεί τέλος στην ταπεινωμένη του ύπαρξη. Η γυναίκα του, η όμορφη ελληνορωσίδα 'Ολγα, κουρασμένη από τον αποτυχημένο γάμο της με το Στέλιο συνδέεται ερωτικά με τον Μπάμπη, τον υδραυλικό που εγκαταστάθηκε πρόσφατα στην αυλή ως νοικάρης της Αννετώς.
Για πολύ λίγο αναφέρεται η Πάρος, που αποτελεί τον τόπο καταγωγής της Αννετώς, που έχει παντρεμένη την κόρη της στο Λονδίνο. Εκτός από τον Ιορδάνη τον πρόσφυγα, δεν έχει σημασία και δεν αναφέρεται περισσότερο η καταγωγή του καθενός, μες την αυλή. Καθώς πάντως φαίνεται, αυτή η γωνιά της γης, η αυλή, αποτελεί για τους συγκατοικούντες, κάτι σαν πατρίδα και πάτριο έδαφος και ιερό χώμα. Που πρέπει να υπερασπιστούν αποκρούοντας την επιβουλή των εργολάβων που σχεδιάζουν την κατεδάφιση των σπιτιών τους αφού προηγηθεί η έξωση των κατοίκων της αυλής.
'Ομως πέρα από πατρίδα, η αυλή συμβαίνει να είναι κάτι που φαντάζει σημαντικότερο και που είναι αντικειμενικά τραγικότερο. Είναι ένας σταθμός. 'Ενας σταθμός στον οποίο οι ήρωές μας -όπως ο ταξιδιώτης που αναμένει- παραμένουν προσωρινά. 'Ετσι εξηγείται ίσως γιατί οι ήρωες του έργου του Καμπανέλλη κάνουν συχνές αναφορές σε τόπους και χώρους εξωσκηνικούς. Το τραγικό όμως απορρέει από το γεγονός ότι οι ήρωες του έργου αγνοούν ότι. βρίσκονται μέσα σ’αυτόν το σταθμό, σε αναμονή. Αναμονή που δείχνει ανώφελη για μερικούς από αυτούς, αφού το τρένο τους, το πλοίο τους δεν θα’ρθει. Και γι’αυτό θ’αναγκαστούν να εγκαταλείψουν το σταθμό!
Στην τελευταία σκηνή του έργου γινόμαστε μάρτυρες της θλιβερής αναχώρηση των ηρώων με προορισμό τον εξωσκηνικό χώρο...
This page hosted by 
Get your own Free Home Page